பூம்புகார்- இழந்த நகரத்தைக் கண்டறிதல்

உண்மைகள் சில நேரங்களில் புனைகதைகளை விட வினோதமானவையாக இருக்கும். ஒரு மறைந்துபோன நகரத்தை கற்பனை செய்து பாருங்கள், பண்டைய இலக்கியங்கள், புராணங்கள் மற்றும் புனைவுகளில் அடிக்கடி குறிப்பிடப்படுவது, ‘கடலால் விழுங்கப்பட்டது’, தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்களின் பூதக்கண்ணாடியின் கீழ் மீண்டும் தோன்றும். அகழ்வாராய்ச்சிகளில் நூற்றுக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஒரு பயங்கர சுனாமியால் அழிக்கப்பட்ட பெரிய துறைமுக நகரமான பூம்புகாரின் எச்சங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன.

ஒரு நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை, தமிழ்நாட்டின் நாகப்பட்டினம் மாவட்டத்தில் சிறிய நகரமான புகார் மற்றும் சங்க கால காவியங்களில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள பிரமாண்டமான, கவர்ச்சியான நகரமான பூம்புகார் (புகார்) ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான எந்தவொரு ஆடம்பரமான தொடர்பும்ஏற்படவில்லை. இன்று, பல சுற்று கடினமான அகழ்வாராய்ச்சிகளுக்குப் பிறகு, வரலாற்றாசிரியர்கள் மெதுவாக இணைப்புகளை ஒன்றாக இணைத்து, புராணத்திற்கும் வரலாற்றுக்கும் இடையிலான வரிகளை குறிக்கின்றனர், ஏனெனில் இந்த 2000 ஆண்டு பழமையான துறைமுகத்தின் கதை உயிர்ப்பிக்கப்படுகிறது.

ஒரு காலத்தில் ஒரு பெரிய துறைமுக நகரமான பூம்புகார் நூற்றுக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சுனாமியால் அழிக்கப்பட்டது. புகார் பற்றிய முந்தைய குறிப்பை பழைய சங்க கால காவியங்களிலும், ‘பெரிப்ளஸ் ஆப் எரித்ரேயன் சீ ’ என்ற ஒரு வணிகரின் பயணக் குறிப்பு, 1 ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட குறிப்பிலும் காணலாம். ஆரம்பகால சோழ இராச்சியத்தின் முக்கிய துறைமுக நகரமாக, காவேரி ஆற்றின் முகப்பில் குறிப்பிடப்படுகிறது – இது வங்காள விரிகுடாவை சந்திக்கும் இடத்தில், இது புகார், பூம்புகார், காவேரிபூம்பட்டினம் மற்றும் காவேரிபட்டினம் என பல்வேறு பெயர்களால் அறியப்பட்டது.

தமிழ் காவியம் – சிலப்பதிகாரம் பாண்டியன் மன்னரின் நீதிமன்றத்தில் நீதியின் கருச்சிதைவு காரணமாக கணவனை இழக்கும் கண்ணகி என்ற பெண்ணைச் சுற்றி எழுத்தாளர் இளங்கோ அடிகல் எழுதிய கவிதைப் படைப்பான சிலப்பதிகாரம், கண்ணகி தனது இராச்சியத்தின் மீதான பழிவாங்கலைக் கோபத்தில் பேரழிவு ஏற்படும்படி சாபமிடுகிறாள். புகார் நகரில் அமைக்கப்பட்டிருக்கும் இந்த கதை நகரத்தைப் பற்றிய சிறந்த விவரங்களை வழங்குகிறது. இது நகர அமைப்பைப் பற்றியும், அது எவ்வாறு இரண்டு பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டது என்பதையும் பேசுகிறது – தொழிலாளர் வர்க்கம் மற்றும் வெளிநாட்டு (யவன) வணிகர்கள் வாழ்ந்த மருவூர்பாக்கம் மற்றும் அதன் மேற்கு திசையில் இராஜாக்களும் பிரபுக்களும் வாழ்ந்த பட்டினப்பாக்கம். புகாரின் பெரிய மாடி மாளிகைகள், களஞ்சியசாலைகள் மற்றும் தானியக் கிடங்குகள் ‘மான்களின் கண்கள்’ போன்ற வடிவிலான ஜன்னல்கள் மற்றும் ஒரு பெரிய கப்பல் துறைமகத்தைப் பற்றி காவியம் பேசுகிறது.

புகார் நகரம் ஒரு கட்டுக்கதையாக கருதப்பட்டது, ஏனெனில் சிலப்பதிகாரத்தின் காவிய நகரம் ‘கடலால் விழுங்கப்பட்டது’ சிலப்பாதிகாரத்தின் ஆசிரியர் ‘பூம்புகாரை (புகார்) ஒரு மகாநகரம், ஒரு பெரிய நகரம் மற்றும் சலசலப்பான துறைமுகம் என்று குறிப்பிடுகிறார். அங்கு‘ குதிரைகள் கப்பல்களில் கொண்டு வரப்பட்டன; மிளகு சாக்குகள் வண்டிகளில் கொண்டு வரப்பட்டன; இரத்தினக் கற்களும் தங்கமும் வடக்கு மலைகளிலிருந்து வந்தன; தென் கடல்களிலிருந்து முத்துக்களும், கங்கைப் பகுதியிலிருந்து கோதுமையும் வந்தன. 1 ஆம் நூற்றாண்டில் இயற்றப்பட்ட ஒரு வணிகரின் படைப்பான ‘பெரிப்ளஸ் ஆப் எரித்ரேயன் சீ’ சோழ இராச்சியம் மற்றும் அதன் நகரங்கள், துறைமுகங்கள் மற்றும் வர்த்தக மையங்கள் குறித்து ஒரு சுருக்கத்தை அளித்துள்ளது. 2 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கிரேக்க புவியியலாளர் டோலமி, புகார்ர் நகரத்தை நன்கு திட்டமிடப்பட்டதாக தனது புவியியல் படைப்பில் விவரிக்கிறார்.

செங்கல் துறைமுக அகழ்வாராய்ச்சி | தேசிய கடல்சார் நிறுவனம், இந்தியா இந்த பெரிய துறைமுகத்தைப் பற்றிய பல ஆரம்ப குறிப்புகளுக்குப் பிறகு – ஒரு பெரிய இடைவெளி ஏற்ப்பட்டுள்ளது. புகார் நகரம் – வெறுமனே மறைந்துவிட்டது. காவிய சிலப்பாதிகாரம் புகாரின் ‘முடிவு’ பற்றிய தெளிவான விளக்கத்தையும் கொண்டுள்ளது. காவியத்தின் படி – இராஜா தனது மகனை இழந்ததால், ‘கடலால் விழுங்கப்பட்டது’ மற்றும் துக்கத்தின் பிடியில் அவர் இந்திர விழா (மழை கடவுள் இந்திரனுக்கான வருடாந்திர திருவிழா) கொண்டாட மறந்துவிட்டார்.’ எனக் கூறுகிறது. எல்லா பதிவுகளிலிருந்தும் புகாரின் ‘காணாமல் போனதை’ கருத்தில் கொண்டு, ஆரம்பகால சங்க காலத்திற்குப் பிறகு, அது புராணக்கதைகளிலும் புராணங்களிலும் ஒன்றிணைந்து காலத்தை இழந்துவிட்டதாகத் தெரிகிறது. நகரம் முற்றிலும் மறைந்துவிட்டது, அது எப்போதும் இருந்ததா என்ற கேள்வி கேள்விக்குறியாக இருந்தது. ஆனால் இப்பகுதியில் அகழ்வாராய்ச்சிகள் 3 ஆம் நூற்றாண்டில் புகார் துறைமுகத்தை அழித்த ஒரு பெரிய இயற்கை பேரழிவு, அநேகமாக சுனாமி இருந்திருக்கலாம் என்பதைக் குறிக்கிறது

அந்த பகுதியை ஆராய்ந்தபோது தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்கள் பண்டைய துறைமுகத்தின் எச்சங்களை கண்டுபிடித்தனர்.

புவியியலாளர்கள் மற்றும் கடல் தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்கள் மேற்கொண்ட ஆய்வுகள் இந்த கூற்றை உறுதிப்படுத்தியுள்ளன. 1910 ஆம் ஆண்டில் தொல்பொருள் ஆய்வாளர்கள் குழு இந்த பகுதியை ஆராயும் போது துறைமுகத்தின் எச்சங்களைக் கண்டறிந்து, இந்த பண்டைய துறைமுகத்தை மீண்டும் கண்டுபிடித்தனர். அடுத்தடுத்த ஆண்டுகளில், எரிந்த செங்கற்களால் செய்யப்பட்ட பிற துறைமுகங்களும் B.C.E. 3 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் C.E. 3 ஆம் நூற்றாண்டு வரை கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. துறைமுகத்தின் ஒரு வடிகால் கொண்ட செங்கல் அமைப்பைக் கொண்டிருந்தது, நீரின் ஓட்டம் மற்றும் சரக்குகளை கையாள மர இடுகைகளால் ஊன்றிக்கொண்டிருந்த ஒரு தளம், காவேரி ஆற்றின் கால்வாயில் கட்டப்பட்டுள்ளதை அறிந்தனர். தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்கள் அரை வட்ட வட்ட செங்கல் கட்டமைப்பைக் கண்டுபிடித்தனர், இது அகழ்வாராய்ச்சியின் போது ஒரு நீர்த்தேக்கமாக இருக்கலாம் என கருதப்படுகிறது.

நவீன புகார் பிராந்தியத்தைச் சுற்றியுள்ள நீருக்கடியில் தொல்பொருள் அகழ்வாராய்ச்சிகள் பல தசாப்தங்களாக தொடர்ந்தன. புகார் நகருக்கு அருகிலுள்ள கிலையூரில் 1971-74 வரை கே.வி. சோண்டுராஜன் தலைமையிலான குழு நடத்திய தொல்பொருள் ஆய்வில், புலி சின்னத்துடன் சதுர செப்பு நாணயங்களையும் கண்டறந்த்து. ஆரம்பகால சோழர்களின் அரச முகடு இதுவாகும். மற்ற கண்டுபிடிப்புகளில் அரை விலைமதிப்பற்ற கற்களின் மணிகள் மற்றும் ஒரு பொதுவான ரோமன் மட்பாண்டமான ஆம்போராவின் துண்டுகள் அடங்கும்.

1981 ஆம் ஆண்டில், ஏ.எஸ். கவுர் தலைமையிலான கோவாவின் தொல்பொருள் துறை, தமிழ்நாடு மற்றும் தேசிய கடல்சார் நிறுவனம் (என்.ஐ.ஓ) ஆகியவற்றின் கூட்டுக் குழு, புகாரில் இருந்து 5 கி.மீ தெற்கே உள்ள டிராங்கிபாரில் நீருக்கடியில் அகழ்வாராய்ச்சி ஆய்வை மேற்கொண்டது. நீருக்கடியில் அகழ்வாராய்ச்சி ஒரு பழங்கால துறைமுகம் மற்றும் கோயில்களைக் குறிக்கும் கல் கட்டமைப்புகளைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு வழிவகுத்தது, அவை கடலில் சுமார் 30 அடி புதைக்கப்பட்டன. அதுவே பண்டைய நகரமான புகார் என்று இந்த குழு முடிவு செய்தது.

துறைமுகத்தின் எச்சங்கள் தொல்பொருள் அகழ்வாராய்ச்சிகளில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருந்தாலும், அங்கு வாழ்க்கை எப்படி இருந்தது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள நாம் இலக்கிய ஆதாரங்களை நம்ப வேண்டும். இப்பகுதியில் கடல் வர்த்தகத்தைப் படித்த சாவித்ரிபாய் பூலே பல்கலைக்கழகத்தைச் சேர்ந்த வரலாற்றாசிரியர் டாக்டர் ராதிகா சேஷன், புகார் ஒரு பண்டைய நகரம் என்பதில் சந்தேகமில்லை என்று நம்புகிறார். அவர் சொல்கிறார் – ‘பூம்பூகார் துறைமுகம் நிச்சயமாக ‘சங்க’ காலத்துடன் இணைகிறது – அதாவது சுமார் கிமு 4 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து. இது C.E. 3 ஆம் நூற்றாண்டு வரை தொடர்ந்து ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருந்தது, அதற்குப் பிறகும் கூட. தென்னிந்திய வரலாற்றின் ஒரு பிரச்சினை என்னவென்றால், C.E. 3 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலிருந்து 5 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, எந்த ஆதாரங்களும் இல்லை.’ புகார் பகுதி C.E.. 6 ஆம் நூற்றாண்டில் தோண்டைமண்டலத்தின் பல்லவர்களின் கீழ் மீண்டும் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டது. பண்டைய துறைமுகமான புகாரின் பகுதி காவேரிபட்டணம் என்று அறியப்பட்டது.

புகார் பகுதி மீண்டும் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டு காவேரிபட்டணம் என்று அறியப்பட்டது.

C.E. 6 ஆம் நூற்றாண்டு தேதியிட்ட மணிமேகலை என்ற தமிழ் கவிதை காவேரிபட்டணம் (புகார்) நகரில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது, மேலும் இது பல்லவ காலத்தில் அந்த பகுதியில் வசிக்கும் பௌத்த மடங்கள் மற்றும் துறவிகளை விவரிக்கிறது. அருகிலுள்ள பல்லவனேசுவரம் கிராமத்தில் தொல்பொருள் அகழ்வாராய்ச்சிகள் ஒரு புத்த மடாலயத்தின் எச்சங்களையும், C.E. 4 முதல் 5 ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான புத்தர் சிலையையும் கண்டுபிடித்துள்ளன.

ஆரம்பகால சோழர்களின் வீழ்ச்சியுடன் புகார் துறைமுகம் குறைந்துவிட்டது என்று ராதிகா சேஷன் கூறுகிறார். பல்லவர்கள் பொறுப்பேற்றவுடன், வர்த்தகம் வடக்கே, மாமல்லபுரத்தில் உள்ள துறைமுக நகரத்திற்கு, அதாவது மகாபலிபுரத்திற்கு மாற்றப்பட்டது.

இப்பகுதி பின்னர் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டு பின்னர் சோழர்களின் கீழ் புத்துயிர் பெற்றது, அதற்கு காவரிபட்டினம் என்று பெயரிட்டார். ஆனால் இப்போது இந்த பழைய துறைமுக நகரம் ஒரு நிழலாக இருந்தது.

புகாரில் இருந்து 50 கி.மீ தூரத்தில் உள்ள நாகப்பட்டினம் C.E. 11 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் ஒரு முக்கியமான துறைமுகமாகவும் வர்த்தக மையமாகவும் உருவெடுத்து 14 ஆம் நூற்றாண்டு வரை இம்பீரியல் சோழர்களின் ஆட்சியில் தொடர்ந்து செழித்தோங்கியது.காவேரிபட்டினம் (புகார்) மீண்டும் உருமறைந்து போனது – இந்த முறை நாகப்பட்டினம் துறைமுகத்தால்.புகார் நகரம் எப்படி இருந்தது, எவ்வளவு மோசமாக அழிக்கப்பட்டது என்ற கதை படிப்படியாக ஒன்றாக இணைக்கப்பட்டு அணிகள் அகழ்வாராய்ச்சி வங்காள விரிகுடாவின் நீரில் ஆழமாக மூழ்கியுள்ளன. ஆனால் புகாரின் கதை நமக்குச் சொல்வது என்னவென்றால், புராணக்கதைகளில் பெரும்பாலும் சத்தியம் இருக்கிறது… மேலும் பெரிய துறைமுக நகரமான புகாரைப் பற்றி உடல் ரீதியான குறிப்பு இல்லாதிருந்தாலும், அந்த பிராந்திய மக்களின் கூட்டு நினைவாக அந்த நகரம் காலப்போக்கில் பெரும் காவியங்களில் உறைந்து கிடக்கிறது.